Prolog | Let the sky fall

Hogwart, 2 maja 1998

     - Harry Potter... nie żyje!
     Pełen satysfakcji krzyk Lorda Voldemorta poniósł się po dziedzińcu. Każdego z obecnych, którego uszu dobiegła ta wiadomość, ogarnął chłód i poczucie nadchodzącego mroku. Mur śmierciożerców zaśmiał się złowrogo. To był koniec. Wszystkim zdawało się, jakby następne wydarzenia działy się zupełnie bez ich udziału. Stracili to, co było ich nadzieją. Stracili Harry'ego - nie było szans na wygraną. Nie bez niego!

     Niebo runęło.

     - Najwyższy czas, żeby się określić.
     Głos Voldemorta przeszył każdego. Patrzyli, jak przechadza się powoli dwa metry w prawo, a potem znów w lewo, wodząc wzrokiem po ich zagubionych twarzach. Zostali sami. Wkrótce zacznie się walka o ich własne życia. Nie było Harry'ego. Jak to w ogóle możliwe?

     W chwili, gdy po policzku Hermiony spłynęła pierwsza łza, po swojej prawej stronie poczuła nieoczekiwany ruch powietrza. Gdy tam spojrzała, nawet łzy przestały płynąć, ustępując miejsca mieszance niedowierzania i przerażenia przesiąkniętego goryczą. Jak on mógł...?

     Ron Weasley - najmłodszy syn klanu Weasleyów, tak przeciwnych poglądom Lorda Voldemorta, najlepszy przyjaciel Harry'ego Pottera, znany każdemu z tych wszystkich dotychczasowych przygód, których był częścią - tak po prostu posuwał się wolno w stronę Czarnego Pana.
     - Ron...? - wyszeptała drżącymi wargami Hermiona, chcąc złapać go za rękę, ale koniuszki palców zaledwie musnęły rękaw jego osmolonej kurtki. O krok dalej już znalazł się poza zasięgiem jej dotyku. Co on wyprawiał?, zadawała sobie w kółko pytanie, kręcąc niedowierzająco głową. Nie, to nieprawda!

     - Ach... - westchnął Lord Voldemort, przystając. - Przyjaciel samego Harry'ego Pottera! - wysyczał nie bez satysfakcji. - Wreszcie zrozumiał, że przyszłość, władza i potęga są u mego boku. Lepiej późno, niż wcale - dodał po chwili, gdy Ron niemal się z nim zrównał, unosząc odważnie głowę
     Hermiona poczuła przez chwilę iskierkę nadziei, że ich przyjaciel jednak coś zrobi. Że zdobędzie się na ostatnią próbę pokonania Voldemorta, ale ten tylko patrzył na Czarnego Pana. Na swojego nowego przywódcę. Gdy czarnoksiężnik dotknął różdżką jego podbródka i uniósł jego twarz wyżej, by dokładniej jej się przyjrzeć, Hermiona poczuła obrzydzenie.
     - Tchórz! - wrzasnęła, zaciskając pięści i w ferworze wściekłości była gotowa podbiec i rzucić się na niego. Szlama... i tak przecież zginie w pierwszej kolejności. Gorzka ironia podpowiadała, że to właśnie Ron przyczyni się do jej śmierci. George jednak wykazał się refleksem i złapał ją w objęcia, przyciskając z całej siły do swojego torsu. - Wstrętny, mały, oślizgły i nic niewarty tchórz! - krzyczała, szarpiąc się. - Jesteś nikim, tak samo jak on! - dodała wkrótce, choć zrobiła to nieco ciszej. Usłyszeli jednak wszyscy ci, do których uszu trafić miały te okrutne, ale prawdziwe słowa.

     Ich Niebo runęło. I jej małe, prywatne Niebo także.

     Voldemort z uśmiechem, patrząc prosto na Hermionę, poklepał swojego nowego najemnika po plecach i przesunął za siebie - pierwsza cegiełka nowego muru, który miał stanąć po jego stronie. Po stronie ciemności.

     Hermiona, opierając się na ramionach starszego Weasleya, płakała bezgłośnie. Pozwalała, by łzy płynęły po jej policzkach. Szloch powoli zastępował pustkę po śmierci Harry'ego - jej Hary'ego, tego, który potrafił poświęcić własne życie w imię dobra. Był tak zupełnie różny od Rona... Rona, który wybrał władzę, w zamian oddając własny honor i sumienie. Ale Hermiona wiedziała, że gdzieś w głębi duszy nawet on musiał wiedzieć, że przegrał. Sprzedał samego siebie. Sprzedał wszystko, co miał do tej pory, za wizję sławy, której zawsze tak pragnął. Przez myśl przeszło jej, że nawet jeśli dzisiaj wyjdzie z tego dziecińca żywy, to... zginie wkrótce. I to bardzo szybko, tylko jeszcze o tym nie wiedział. Wierząc ślepo w to, że wystarczy przejść parę kroków, by przetrwać, był w wielkim błędzie. By przeżyć, by mieć siłę do walki o własne życie, w sercu trzeba nosić odwagę. On jej nie miał.

     Kolejną osobą, która ruszyła w stronę Voldemorta, był Neville. Widząc to, zagryzła wargi niemal do krwi, nie chcąc uwierzyć i w tę zdradę. Czy naprawdę mogła pomylić się aż tak, co do swoich przyjaciół? Gdy brunet się odezwał, jej serce zabiło mocniej. Neville ich nie zdradził. Jedyne czego pragnął, to przemowy. Przemowy, która odrodziła w jej sercu wiarę, że nawet, gdy ich jedna nadzieja zawiodła, nawet, gdy Chłopiec, Który Przeżył, zginął z rąk tego okrutnego mordercy, wciąż jeszcze są wśród nich czarodzieje, dla których pamięć o nim i wola walki, silniejsze są od strachu.

     A potem wszystko stało się tak szybko, że ledwie mogła się w tym połapać. Niebo powstało na nowo. Harry Potter... żył. Wszyscy, niemal jak sparaliżowani, obserwowali jak zrywa się na nogi, a potem rzuca pierwsze zaklęcie, mające być początkiem ostatniej rozgrywki. Walka rozgorzała na nowo. Część śmierciożerców aportowała się z pola bitwy, a ona, jak wyrwana z amoku, zorientowała się nagle, że ramiona Georga gdzieś zniknęły. Zobaczyła już tylko skrawek jego szaty znikający pomiędzy walczącymi. Została sama. Nie ruszając się choćby o milimetr, spojrzała na zaskoczonego Rona. Gorycz, jaka w niej wezbrała, ogarnęła nagle całe jej ciało i umysł. Złapała za różdżkę i puściła pierwsze zaklęcie w jego stronę, wykrzykując je na głos, tak, jakby chciała, by usłyszeli ją wszyscy wokół. Było w tym krzyku wszystko, co teraz czuła. Cały zawód, wściekłość i ból po stracie, z którą musiała się pogodzić. Ron... ten sam Ron, któremu jeszcze godzinę temu chciała wyznać miłość, okazał się zdrajcą. Małym, tchórzliwym zdrajcą.

     Uciekał, zasłaniał się innymi ciałami, aż w końcu zgubiła go w tłumie czarnych postaci. Zła na siebie, że nie udało jej się chociaż w małym stopniu pokazać mu, jak bardzo ją zranił, ruszyła do walki z innymi. Pomiędzy uczniami zauważyła nowe twarze - aurorzy przybywali ze wszystkich zakątków świata. Na samym środku dziedzińca zauważyła Harry'ego z Voldemortem. Tocząca się wokół nich walka, jakby wcale ich nie dotyczyła. Padały kolejne ciała. Na dziedzińcu powoli robiło się czarno od szat śmierciożerców poległych w walce. Nikt o nich nie dbał. Nikt nie będzie za nimi tęsknił. Wygrywali. Tak, naprawdę wygrywali! Pokrzepiona tą myślą, ruszyła w stronę wejścia do zamku, gdzie dwoje śmierciożerców właśnie atakowało dzielnie odpierającą ich Lunę.

     W ferworze walki niemal nikt nie zwrócił uwagi na dwie oddalające się postacie, które ramię w ramię, trzymając się za ręce, kroczyły przez most. Draco i Narcyza Malfoy. Nie stanęli po stronie Czarnego Pana, nie stanęli też przeciwko niemu. Wybrali obojętność. Wybrali wolność, którą przez lata im odbierano. Draco zerknął na matkę, a ta posłała mu pełen miłości uśmiech i mocniej uścisnęła jego dłoń. Kiwnęła głową i spojrzała odważnie w przód, nie bojąc się niczego. Jeśli Czarny Pan wygra, będą zdrajcami. Jeśli przegra - uciekinierami. Ale teraz już ją to nie obchodziło.
     - Wszystko będzie dobrze, Draco. Idziemy do domu. - Przystanęła na moment, łapiąc jego pociągłą twarz w swoje drobne dłonie. Widział w jej oczach łzy, ale i ulgę. - Nikt cię już nie skrzywdzi, nie pozwolę na to.
     Niemal się uśmiechnął, naprawdę w to wierząc, gdy nieoczekiwanie dwa śmiercionośne słowa przecięły powietrze.
     - Avada Kedavra!
     Strumień zielonego światła pomknął w ich stronę i nim Draco zdążył zareagować, Narcyza złapała go za ramiona i zasłoniła własnym ciałem. Przez cały czas uśmiechała się, tym razem uśmiechem, którego nigdy dotąd jeszcze nie widział. Zdał sobie wtedy sprawę, że tak naprawdę rzadko kiedy widział ją uśmiechniętą
     - Żyj - wyszeptała na dwie sekundy przed uderzeniem zaklęcia. Nim zorientował się co się stało, leżała w jego ramionach martwa. Upadł na kolana, jedną ręką obejmując ciało matki, drugą sięgając po różdżkę, jednak śmierciożerca zaatakowany przez jakiegoś ucznia, nie miał okazji skierować w ich stronę ani jednego zaklęcia więcej.
     - Zdrajcy zapłacą za zdradę! - zakrzyknął tylko ze śmiechem, a potem rozległ się trzask aportacji i zniknął, pozostawiając po sobie jedynie opadające kłęby czarnej mgły.

     Przerażający krzyk rozległ się na dziedzińcu i walki ustały. Wszystkie spojrzenia nagle skierowały się na sam środek, gdzie Lord Voldemort padł na kolana. Różdżka drżała w jego długich palcach, jednak ten nie spuszczał wzroku ze stojącego nieopodal Harry'ego Pottera.
     - Poddaj się!
     - Dlaczego miałbym to zrobić? - zapytał na pozór spokojnie, choć w jego oczach czaiło się szaleństwo. Był ciężko ranny, ale ani myślał się poddać! Nie pozwoli im zwyciężyć! Rozglądnął się wokół, a gdy zorientował się, że jego poddanych jest niepokojąco mało, przez jego twarz przemknął cień strachu.  Znajdzie ich. Znajdzie i sprawi, że wszyscy zapłacą za swoją zdradę.
     - Zdradzili cię. Zobaczyli, że jesteś słaby - wykrzyknął Harry, tak by wszyscy go usłyszeli i uniósł o cal swoją różdżkę.
     - Wkrótce się przekonamy. To jeszcze nie koniec, Harry Potterze!

     Nim ktokolwiek się zorientował, Voldemort, w akompaniamencie swojego szaleńczego śmiechu zniknął z dziedzińca, jak wcześniej wielu z jego popleczników. Potter, nie dowierzając, wpatrywał się w puste miejsce przed sobą. Jak mogłem pozwolić mu uciec? Po tym wszystkim?

     Podczas gdy on próbował otrząsnąć się ze złości i rozczarowania, Hermiona, stojąca nieruchomo kilka kroków dalej, patrzyła nieprzejednanym wzrokiem wprost na Rona, który niemal bezsilnie rozglądał się po dziedzińcu. Gdy na nią spojrzał, miała wrażenie, że niemo prosi ją o wybaczenie. Nie zamierzała ulec. Nie po tym, jak walczył po jego stronie; nie po tym, jak stanął przeciw swoim dawnym przyjaciołom. Nie po tym, jak stchórzył i uciekł, niczym szczur z tonącego statku.

     Ron już otwierał usta, gdy nagle widok przesłoniła jej czarna szata jednego z czarodziejów. Dokładnie przed nią, pomiędzy nią a Ronem, stał Draco Malfoy, celując w rudzielca różdżką. To... to nie miało sensu... Zacisnęła mocniej palce na różdżce, zupełnie nie wiedząc, czego się teraz spodziewać.
     - Piśnij choć słowo, Łasic - zaczął lodowato ślizgon. - A teraz lepiej szybko przypomnij sobie lekcje teleportacji albo za chwilę osobiście cię uszkodzę. Mocno uszkodzę. Kto wie, może przypadkiem zabiję? W obecnej sytuacji nie byłoby to dużą stratą... w sumie nigdy by nie było - dumał, chodząc w te i wewte, cały czas zasłaniając sobą Granger. Co on na Merlina wyprawiał?! - Nie przejmuj się, że nie wiesz, gdzie się teleportować - zadrwił Malfoy. - Twoi nowi przyjaciele bez trudu cię odnajdą, zapewniam.

     Nieoczekiwanie pochylił się, spiął w gotowości i spojrzał mu prosto w oczy, a to, co Ron w nich zobaczył, zmusiło go do natychmiastowej teleportacji. Gdyby wzrok mógł zabijać, on już leżałby martwy. Na dziedzińcu nie było już ani jednego, żywego śmierciożercy. Żadnego, poza Malfoyem, w którym teraz utkwione były wszystkie spojrzenia.

     - Dlaczego to zrobiłeś? - spytała cicho Hermiona, kiedy ten się do niej odwrócił. Widać było po jej twarzy dokładnie, że zupełnie nie wie, jak ma rozumieć jego zachowanie. Draco, widząc, że część czarodziejów stojących za jej plecami, wciąż unosi swoje różdżki, kierując ich końce wprost na niego, sam opuścił swoją.
     - Powiedźmy, że zawsze wiedziałem, że ten mały rudzielec to zdrajca krwi - odparł. - A teraz wybacz, Granger - dodał swoim sławetnym tonem, w którym jej nazwisko wciąż brzmiało jak największa obelga - ale muszę kogoś znaleźć.

     Nim jeszcze zamknął na dobre usta, zniknął, teleportując się w tylko sobie znane miejsce.